Bertolf Lentink
Voor zijn zesde album ‘Happy In Hindsight’ heeft Bertolf grotendeels alles zelf gedaan in zijn befaamde tuinhuisje.
Back To The Garden heet het eerste nummer van Happy In Hindsight het nieuwe album van Bertolf. In essentie is dat wat hij gedaan heeft voor dit zesde album. Hij trok zich terug in zijn inmiddels befaamde tuinhuisje in Zwolle. Daar schreef hij grotendeels de nummers en nam ze ook zelf op. Bij co-producer Frans Hagenaars in Amsterdam werden de drums eraan toegevoegd. De constatering luidt dat het coronaproof stempel erop gedrukt mag worden. Opvallend is verder dat het minder Americana en roots is dan voorganger Big Shadows of Small Things uit 2018 en meer pop, meer upbeat, meer refreintjes, minder melancholie en iets meer vrolijkheid. Dat is knap in deze tijden.
Die constatering van minder Americana en roots gaat niet op voor de eerste single Don’t Look Up, Don’t Look Down. Daar hoor je namelijk nog wel traditionele instrumenten als banjo en mandoline. Voor de rest hoor je die nergens. ‘Dat komt ook omdat die instrumenten nog bij de gitaarroadie lagen toen de Are You Ready For The Country?-tour van Her Majesty werd afgebroken door de eerste lockdown,’ stelt Bertolf vast. De titel van het lied grijpt terug op uitspraken van zijn helden Paul McCartney en Johan Cruijff om nooit tegen anderen op te kijken, maar er ook niet op neer te kijken. ‘Onderschat niemand is de onderliggende boodschap,’ voegt hij eraan toe.
Ook in You’re Not Gonna Get It Everyday hoor je nog wat roots terug. Bertolf bevestigt dat: ‘Dat is geïnspireerd op mijn bluegrass gitaarheld Tony Rice. Ik heb vroeger eindeloos op zijn licks zitten oefenen, vooral die op zijn soloalbum Church Street Blues.’ Hij droomt nu al van een volgend compleet bluegrass-album.
Waiting In The Wings, dat slaat op de tijd na de coronacrisis waarin er weer gespeeld mag gaan worden, zit in de alt.countryhoek van Jayhawks. Hij speelde dat nummer al in een Sunday Sounds livestream van zijn label Excelsior in de belendende Tolhuistuin in mei 2020. ‘Maar je hoeft het niet al te letterlijk te nemen. Tegelijkertijd gaat het over een gast die rustig afwacht tot een meisje dat al verkering heeft weer beschikbaar komt.’
Verder is de plaat dus heel erg pop. Niet alleen hoor je Beatles- maar ook Beach Boys-invloeden. Het mooi kleingehouden a capella liedje We Don’t Get Along is zo Brian Wilson als maar wezen kan. ‘Ik had een interview met hem gelezen waarin hij The Four Freshmen noemde een vocal group. Die zijn heel jazzy en hebben heel onafhankelijke stemmen,’ legt hij uit. ‘Ik ben ook gaan luisteren naar Take 6, een zwart vocaal sextet. Ik wilde erachter komen hoe ze dat deden, zo virtuoos zesstemmig a capella. Dat heb ik toegepast op een heel oud liedje van me uit 2006 of 2007, dat ik terugbladerend vond in mijn liedjesmapje.’ Laagje op laagje bouwde hij het op.
Happy In Hindsight is een collectie popliedjes met pakkende refreintjes, minder zwaar op de hand dan voorganger Big Shadows of Small Things en de bijbehorende theatertour Soelaas. ‘Waarom zou ik dat allemaal willen vertellen over mijn eigen sores?’ vraagt hij zich nu hardop af. ‘Geef de mensen gewoon een stoel om op te zitten, zei John Lennon.’ Is het titelnummer niet nog een ‘laatste stuiptrekking’ van de altijd wat melancholieke Bertolf? ‘Het gaat zeker over hetgeen waar de vorige plaat om draaide, dat ik moeite heb om in het moment te genieten. Ik kijk altijd ver vooruit in de toekomst of juist in het verleden. Ik ben een enorme nostalgicus. Ik kan vorige maand al romantiseren, gisteren zelfs al. Ik zie dat waar ik me druk om maakte achteraf niets voorstelde. Ik had zorgeloos kunnen zijn. Zo ben ik happy in het verleden en in de toekomst maar niet in het nu. Daar is het Boeddhisme voor uitgevonden.’ Al doende leert men, Bertolf ook. Daarbij is het een hartstikke leuk popliedje om fijn mee te fluiten.
Denk vooral niet dat een nummer als Misery Magnet op hemzelf slaat. ‘Wat ik doe in mijn liedjes, dat doen andere mensen op Twitter. Ze beweren het noodlot aan te trekken of ze reageren wat al te gretig op andermans misère.’ Af en toe steken de lessen van corona en de klimaatcrisis de kop op.
What Have I Dragged You Into? met zijn eigen vrolijk in de tuin spelende kinderen in de intro werpt de vraag op waar wij als mensheid de wereld mee hebben opgezadeld. Bertolf stelt de vraag: ‘Wat staat onze kinderen nog te wachten?’ Nergens wordt het te zwaar.
Slotrack Sunday Child is een novum op het repertoire van Bertolf. Je kunt zo teruggeworpen op jezelf nog altijd je meest ambitieuze compositie van je gehele carrière maken. Het meer dan zes minuten durende nummer bestaat uit diverse aaneengeregen songfragmenten. De knipoog naar Abbey Road is duidelijk met deze heuse popsuite.
Natuurlijk blijft dat vleugje van melancholie altijd in Bertolfs muziek zitten. Dat maakt het juist zo eigen naast de invloeden uit de rijke pophistorie. Behalve een nostalgicus is hij nu eenmaal ook een melancholicus. Maar zijn dat niet juist heel prettige eigenschappen voor singer-songwriters? In een tijd waarin de een zich in zichzelf keert en een ander juist de uitdaging aangaat, heeft hij toch maar een nieuwe plaat gemaakt. In zijn uppie, in zijn tuinhuisje.
Daar heeft hij alle instrumenten op de drums na zelf ingespeeld. ‘Elk nadeel hep zijn voordeel,’ zoals een van zijn helden placht te zeggen. De drums werden in de studio bij Frans Hagenaars opgenomen met Bauke Bakker, drummer bij Her Majesty. Nog even en Waiting In The Wings is voorbij. Dan mag Bertolf weer buiten spelen. Een mooi vooruitzicht voor ons allemaal om hier in het nu met dit nieuwe album al volop van te kunnen genieten.
